Op 23 december kreeg ik in mijn mailbox een mailtje van Willem Hut met de mededeling dat ik mocht deelnemen aan het NK marathonschaatsen voor Neo-Senioren.
Het NK werd gehouden op 1 januari op onze thuisbaan: De Vechtsebanen in Utrecht.
Ik rijd zelf in de regiocompetitie en het NK is met de landelijk B mee en dat is wel gaaf om dan mee te mogen doen.
Dus toen velen van jullie waarschijnlijk nog lekker aan het slapen waren en aan het nagenieten van het mooie vuurwerk, de oliebollen en appelflappen was ik al weer opgestaan om me voor te bereiden op de wedstrijd.
Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming was het meteen duidelijk dat dit niet een ‘normale’ wedstrijddag was.
Er was een bij de entree een grote KPN boog en er lag een groene loper uitgerold door de gang. Kortom het was een groot festijn.
Het NK werd traditioneel ingeluid met het spelen van het Wilhelmus en daarmee was het NK officieel geopend. Na de warming-up en het aandoen van de schaatsen was het om 14:15 tijd voor de wedstrijd.
Het rondebord vertelde ons dat wij 100 rondjes mochten gaan rijden.
De wedstrijd was in het begin een zenuwachtig gedoe. Iedereen was naar elkaar aan het kijken om te zien wie er die dag sterk is. Dat leidde uiteindelijk tot een valpartij van een man of 10 heel vroeg in de wedstrijd.
Ik had de pech om daarbij te zitten, maar gelukkig reed het peloton niet heel hard dus konden we weer aansluiten.
Na een ronde of 15 begon de wedstrijd eigenlijk echt. Er werd veel gedemarreerd en er werd hard gereden.
Dit in combinatie met een ijsvloer die niet echt wilde meewerken leidde tot een zware wedstrijd.
Gelukkig waren er langs de kant heel veel toeschouwers die ons aanmoedigden om zo de pijn in de benen wat te verzachten.
Er was intussen ook een groep van 7 rijders uit het peloton gereden en hadden ons een rondje ingehaald.
Dat betekende dat wij ons moesten gaan opmaken voor de eindsprint van het peloton.
Helaas voor mij kwam ik 4 rondjes voor het eind weer ten val en kon ik niet mee sprinten.
De wedstrijd eindigde voor mij dus met een tegenvaller.
Gelukkig konden we daarna nog genieten van de wedstrijden van de topdivisies en was het al met al een heel erg leuke ervaring en een heel erg leuke dag.
Douwe Boonstra
NINO en de Nieuwkoopse Landijsbaan hebben op donderdag 4 januari een intentieverklaring getekend betreffende samenwerking in de breedste zin van het woord.
Voornaamste doel is het stimuleren van het schaatsen in Nieuwkoop en de omliggende dorpen.
NINO maakt al sinds mensenheugenis gebruik van het veld van de landijsbaan voor haar zomertrainingen en wil al jaren een “eigen honk”; een thuisbasis.
Dit wordt door de Nieuwkoopse Landijsbaan gezien als welkome mogelijkheid voor de toekomst.
Een win-win situatie dus.
Bij het ontbreken van voldoende sterk natuurijs en het landelijk teruglopen van het verenigingsleven is samenwerking tussen verenigingen een noodzakelijk om te kunnen overleven.
Dat besef is er bij beide verenigingen al enkele jaren en gesprekken over samenwerking zijn al een tijd gaande.
Met de ondertekening van de intentieverklaring laten beide verenigingen zien dat zij de samenwerking, die in de komende jaren tot een fusie zou kunnen leiden, belangrijk vinden.
Na groot succes van de eerste schaatsclinic die NINO gehouden heeft in November, volgt er eind januari een 2e clinic.
Tijdens de clinic leren we je de beginselen van het schaatsen onder de knie krijgen, of… als je al een stap verder bent, je techniek te verbeteren.
Mocht er dan weer eens een Plassentocht verreden worden op de Nieuwkoopse plassen, dan vliegen de kilometers met gemak en vol plezier onder je schaatsen door.
Data clinic: Zaterdag 27 januari, 3 februari en 10 februari
Locatie: Vechtsebanen, Adres: Missisipiedreef in Utrecht.
Kosten voor deze driedaagse clinic bedragen : € 49,- Inclusief entree, training, koffie of chocomel
Exclusief schaatshuur – restitutie niet mogelijk .
De trainingen worden verzorgd door ervaren trainers van schaatstrainingsgroep NINO.
Aanmelden via Mariska Tersteeg tersteeg@zonnet.nl
Schaats clinic – stg NINO o.v.v. Naam, 06 nummer en leeftijd.
Hierna ontvangt u verdere informatie.
Bart en Quinty trainen heel intensief om op de lange termijn (over een aantal jaren) zo snel als in hun mogelijkheden ligt te kunnen schaatsen.
Op dit moment trainen we alle kleine en grotere details om dat doel te gaan bereiken.
Wat en hoe snel we nu schaatsen is voor ons niet zo van belang (wel leuk) omdat voor Bart in 3 tot 4 jaar het resultaat er moet zijn en bij Quinty pas over 5 of 6 jaar.
Wanneer je deze doelstelling hebt gekozen is het dus niet belangrijk om nu heel hard te schaatsen maar wel om fysiek, mentaal en technisch alle onderdelen te optimaliseren.
Tot op heden verloopt alles volgens de gemaakte planning.
Ondanks dat het geen doel is gaat het met de resultaten ook niet slecht want Bart heeft dit seizoen toch al 6 PR’s gereden en Quinty heeft zelfs al 11 PR’s gereden.
Beiden beleven veel plezier aan het elke dag trainen en beter worden.
Met Kerstmis vertrekken we naar Italië voor een trainingskamp en wedstrijden en komen op 4 januari weer terug.
Wie meer informatie wil kijk op de site www.schaatsteamwimn.nl hier kan je veel informatie vinden.
Inmiddels is het schaatsseizoen al weer ruim halverwege en onze Nino-ers doen het goed op de marathon.
Jasper van der Marel staat ruim bovenaan in de competitie bij de pupillen A. Daarnaast is hij zeer regelmatig te vinden in de C-competitie van de baan.
Nadat hij een aantal mooie podiumplaatsen bij de C4 wist te rijden is hij nu doorgegaan naar de C3 en ook daar rijdt Jasper prima mee.
In de C3 komt hij regelmatig Daan Pietersen en Ties Lemmers tegen. Zij gaan ook steeds makkelijker meerijden.
Daan heeft ook al een keer een podiumplek gereden en bij de laatste marathon was hij knap 4e. Kortom ga zo door!
In de C3 rijden ook Louis van Veen en Harry Vermeij regelmatig hun rondjes.
Deze masters zijn wel de trainers geweest die veel jonge (marathon)schaatsers het plezier in het schaatsen hebben bijgebracht.
Het is goed om te zien dat zij nog steeds datzelfde enthousiasme uitstralen.
Harry is zelfs in het mastercircuit op Biddinghuizen gesignaleerd en daar reed hij zeer verdienstelijk mee.
In de C2 schaatsen Koen Lemmers en Ron Tielen prima mee.
Voor Koen komt de Weissensee steeds dichter bij, maar dat moet helemaal goed komen.
Ron is daarnaast te bewonderen in het mastercircuit op Biddinghuizen waar hij goed rijdt.
Rienke Boonstra rijdt ook een heel lekker seizoen, laatst heeft zij de Evert Kroon bokaal van de dames van de Utrechtse ijsbaan gewonnen en zij staat op dit moment 4e in het zesbanentoernooi.
Met deze klassering heeft zij een uitnodiging voor het open Nederlands Kampioenschap op de Weissensee gekregen.
Ook Douwe heeft de Evert Kroon bokaal gewonnen en hij staat op dit moment 1e in het zesbanentoernooi.
Door deze klassering mag hij 1 januari meedoen met het NK voor beloften.
Het is tot nu toe dus een zeer geslaagd seizoen voor onze NINO-ers en het is nog niet eens afgelopen.
Prachtig stuk over onze trainer Dennis Verlaan:
Bron: HCA https://www.sv-hca.nl
Verslag van Carel Donck: Iedereen kent ze wel, of heeft er op z’n minst een voorstelling van: die mensen die alles weten van schaatsen slijpen. Bij wie wedstrijdrijders al jaren langs komen, omdat ze hun schaatsen daar in goede handen weten. Mensen die bereid zijn om ’s avonds laat nog even een paar onder handen te nemen, na de training, vóór de wedstrijd van morgen. Liefhebbers zijn het, want rijk word je er niet van. Toegewijde vakmensen, met hart voor de zaak.
Zo iemand is Dennis Verlaan, bij wie ik onlangs met Udo op bezoek was. Ik had mijn eigen schaatsen meegenomen, en een boel nieuwsgierige vragen die ik als gemiddelde ‘thuisslijper’ heb. Hierbij een verslag van ons bezoek aan zijn werkplaats, waarbij ik hem interviewde terwijl hij bezig was.
Eerst nog even een stukje voorgeschiedenis. Want iedere vakman heeft een leermeester, zo ook Dennis. Hij heeft zelf op hoog niveau geschaatst, en in die periode Jan Lensen ontmoet. Die was lange tijd dé expert op dat gebied. Dennis kwam daar over de vloer, hoorde en zag wat Jan deed, en ontdekte zijn eigen affiniteit met het vak. Uiteindelijk schafte hij zelf ook apparatuur aan en op een gegeven moment zei hij: Jan, ik word je concurrent. Dat moet je dan heel snel doen, was het antwoord. Voorspellende woorden, want hij is niet lang geleden op 68-jarige leeftijd overleden. Van hem heeft Dennis dus de kneepjes en geheimen van het vak geleerd, en ook een deel van zijn klanten en apparatuur overgenomen.
Zo staat daar een door Jan Lensen ontworpen en gebouwde ‘rondingsmachine’. Kort gezegd: slijpen kan ik als amateur zelf, de ronding moet ik laten doen. De ronding is vooral belangrijk als je op goed ijs rijdt, en die ronding verdwijnt naarmate je vaker slijpt. Want een constante druk met de slijpsteen, dat lukt bijna niemand. Een apparaat dat eruitziet als een klein klokje en dat je langzaam over het ijzer laat gaan, meet de oneffenheden en ‘kuilen’ op iedere plek, in duizendsten, met het blote oog niet te zien. Wat ik thuis altijd deed, de ijzers tegen elkaar aan houden en kijken waar ze elkaar raken, heeft weinig zin, want je wordt er niet echt wijzer van. Beter dus meteen naar de vakman.
Dennis heeft een aantal metalen linialen, elk met een verschillende ronding: 22, 23, 24 (de straal van een denkbeeldige cirkel). Die liniaal gaat in de rondingsmachine, een verticale machine waarin ook de schaats wordt vastgezet. Een klein wieltje volgt de liniaal en precies gelijk daarmee gaat een diamanten slijptol langs het ijzer heen en weer. En om te zorgen dat dat een constante beweging is, heeft Dennis een mechaniekje gemaakt dat de zaak automatisch heen en weer beweegt. Dat geeft rust: een constante beweging.
Terwijl de rondingsmachine zijn werk doet, praten wij door over het fenomeen ‘ronding’. Ik had altijd geleerd dat sprinters een vlakkere ronding rijden, om meer grip te hebben, en dat stayers méér ronding hebben, om beter te kunnen sturen. Dennis: de neiging van zowel sprinters als allrounders is om steeds vlakker te gaan rijden – 23 komt geregeld voor. Sprinters rijden tegenwoordig zelfs met meerdere rondingen. Dat laatste is afgekeken van het shorttrack, want in het algemeen geldt dat die discipline vooroploopt als het gaat om nieuwe ontwikkelingen.
Ten slotte nog even over het zogenaamde benden, het meebuigen van de rechterschaats in de richting van de bocht. Dennis: door de enorme druk hebben de punten van die rechterschaats de neiging om naar buiten te gaan staan. Dat benden voorkomt dat: je trapt hem als het ware weer recht.
Intussen is de ronding klaar, en begint het polijsten. Slijpen hoeft in dit geval niet meer, omdat de rondingsmachine dat al heeft gedaan, maar toch heb ik zelf nog vragen over het slijpen. Zoals: hoe controleer ik de scherpte? Zo schraapte ik bijvoorbeeld altijd met m’n nagel langs het ijzer. Daar zit volgens Dennis een gevaar in, want het gebeurt vaak dat je op de ene plek grip hebt met je nagel, en op de andere plek pakt ie ‘m niet. Kijken en met je duim voelen aan de randen is het beste.
In het algemeen is het bij het slijpen heel belangrijk: waar doe je het mee? Dus als je je steen niet goed onderhoudt, dan wordt het niks. Dat betekent: geregeld de steen egaliseren op een glasplaat, met grove of fijne korrels. Ook het kleine braamsteentje moet op die manier worden geëgaliseerd. Het beste is om af en toe een nieuw steentje te kopen, duur zijn ze niet.
Verder is natuurlijk belangrijk dat A altijd achter is, en V voor – dat geldt zowel voor de stelblokjes als voor de ijzers. En door het blok schuin te houden en erlangs te kijken, kan je zien of de ijzers helemaal tegen de onderkant van de stelblokjes aan zitten.
Trucje van Dennis: met een viltstift het glijvlak van de ijzers zwart maken. Dan met een slijpsteen er overheen en kijken of je het zwart overal weg slijpt. Waar dat niet het geval is staat het ijzer niet haaks in het blok, of hangt één schaats lager dan de andere.
Verder slijpt Dennis nooit met de grove kant van de steen want, zegt hij, dan kan ik hem net zo goed meteen weer terug in die rondingsmachine zetten. Dus met de fijne kant, schuin van voor naar achteren, niet te veel druk, en een zo groot mogelijk deel van de steen gebruiken. Zo worden de eventuele oneffenheden van de rondingsmachine weggeslepen. Het braampje dat achterblijft is een soort opstaand randje, het ene moment verticaal omhoog, het andere moment horizontaal opzij. Dat moet beurtelings met de grote steen en het braamsteentje worden weggeslepen. Het braampje klapt steeds om en breekt ten slotte. Zo niet, dan hoor je op het ijs dat sissende geluid. Dan weet je dat het niet goed zit.
Ten slotte, om te polijsten, een aantal keren van voor naar achteren, met de gladde kant, in de lengterichting. Dennis gebruikt daarvoor een andere steen, met een diamanten glijvlak. Beide vlakken, het glijvlak van de schaats en het glijvlak van de steen, zijn op een gegeven moment zó glad, dat er een vacuüm ontstaat en de steen als het ware aan het ijzer vastplakt. Dan, zegt Dennis, heb ik mijn werk goed gedaan.
Later hoor ik, dat Dennis ons niet zijn grootste geheimen heeft verklapt. Zoals het een goed vakman betaamt, en net als Jan Lensen deed, houdt hij een speciaal procedé achter de hand. Dat is bestemd voor de echte wedstrijdselectie, de rijders die hun punten moeten halen, pr’s moeten rijden.
Terecht – verschil moet er zijn, en geheimen maken de zaak alleen maar spannender. Terwijl ik dit schrijf, liggen mijn schaatsen naast me, de glijvlakken als spiegels schitterend in het licht. Scherper en gladder heb ik ze nooit gehad. Laat de toppers met behulp van Dennis dus maar pr’s rijden – ik ben tevreden.
Voor contact en nadere info:
Dennis Verlaan
info@dennisverlaan.nl
www.dennisverlaan.nl
