Het coronavirus grijpt overal om zich heen en heeft zodoende ook invloed op het Jubileumfeest van NINO.
Wij zijn hierdoor genoodzaakt het feest naar een latere datum te verplaatsen. Wij vinden dit natuurlijk ook heel jammer, maar op dit moment gaat de algemene gezondheid van onze (oud) leden voor.
Wij nemen nu de tijd om te kijken of het mogelijk is het jubileumfeest op een andere datum dit jaar alsnog door te laten gaan.
Als deze bekend is laten we dit zo spoedig mogelijk aan jullie weten.
Rest ons nog om jullie allemaal veel gezondheid te wensen in deze bijzondere tijden.
Blijf in beweging en ga lekker naar buiten met dit mooie weer, maar houd de adviezen van onze regering in je achterhoofd.
Mijn schaatsten zijn opgeborgen, het seizoen is weer klaar. Ik heb meer dan genoeg kilometers gereden, op het ijs, maar ook in de auto naar al die wedstrijden toe, en nu is het tijd om terug te kijken op het seizoen. Ik kwam dit jaar voor het eerst uit in de dames topdivisie, met nummer 32 stond ik op 19 oktober aan de start voor de eerste wedstrijd in Amsterdam op de Jaap Eden baan. Alhoewel, onze pakken waren er nog niet, dus ik reed met een geleend pak en het nummer 102 met ducttape op mijn been geplakt rond. Maar dat mocht de pret niet drukken, ik was er helemaal klaar voor, ik had een goede zomer gedraaid, voelde me sterk en was ervan overtuigd dat ik dit kon. Helaas hadden alle andere meiden (natuurlijk) net zo hard getraind, voelden zich ook sterk, sterker dan ik, want helaas stond ik na 52 ronden weer naast de baan. Nu had ik ook niet verwacht dat ik de wedstrijden meteen ging uitrijden, het is nog best een grote stap van de regiotop en het 6-banen toernooi, waar ik vorig jaar nog in reed, naar het peloton waar de grote dames in meerijden. Bij de topdivisie gaat het toch echt minimaal 2 seconden per ronde sneller, en misschien klinkt dat als niet zo heel veel, maar geloof mij maar, dat is nog best een verschil. Zo reed ik door tot de vierdaagse, ik kwam steeds iets verder, maar reed ze nog niet uit. Mijn eerste wedstrijd die ik uitreed was de eerste dag van de Trachitol Trophy in Enschede, ook de tweede en zo groeide ik langzaam in het peloton. Helaas viel ik vervolgens eerst in Alkmaar, toen in Breda en vervolgens ook nog in Groningen. Jammer, maar kop op en verder, het was immers al bijna eind januari, bijna tijd voor de wedstrijden in Oostenrijk, tijd voor de Weissensee.
Vorig jaar gingen de wedstrijden op het Oostenrijkse natuurijs me vrij goed af, dus ik ging nu ook met een zelfverzekerd gevoel weg. Er lag een prachtige ijsvloer, en in vergelijking met het jaar ervoor moest ik daar wel even aan wennen. Vorig jaar was er sneeuw vast gevroren op het ijs, waardoor er veel scheuren in zaten en je makkelijk door de bovenste laag heen trapte als je verkeerd afzette. Nu was dat niet het geval, er lag een gladde plaat met nauwelijks scheuren. Prachtig, maar waar ik vorig jaar zo trots was dat ik maar één keer was gevallen, kon ik dat nu niet zeggen. De eerste wedstrijd (60km) viel ik, en verloor ik het peloton uit het oog, helaas, maar ik reed wel de wedstrijd uit. De tweede wedstrijd (100km) was ik hevig in gevecht geraakt met mijn tasje met eten waardoor ik toen ook het peloton verloor, maar die ook weer uitgereden. De vierde en kortste wedstrijd (slechts 40km) kwam aan op een heel lange eindsprint, wat voor mij wel goed uitkomt, ik ben niet bijzonder goed in snel sprinten, maar bij zo een lange sprint stranden de meeste sprinters ver voor de streep al, en dan kan ik er langs ‘sprinten’. Een 33ste plaats voor mij daar. Maar de (voor mij) belangrijkste wedstrijd zat er nog aan te komen; de Alternatieve Elfstedentocht, 19 ronden van iets meer dan 10 km. Ik had de opdracht gekregen me gedeisd te houden, dus dat deed ik dan ook. Er reed al snel een kopgroep weg, er reden steeds wat groepjes naartoe totdat het peloton echt ging rijden om het dicht te krijgen. En ik kon lekker mee. Tot 35km voor de finish. Ik viel, hard, alle lucht uit mijn longen en ik moest echt even zitten voor ik weer kon ademen en door kon. Waar is het peloton? Weg, ik was alleen. Verstand op nul, rijden, ik kan niet meer, jawel, ik kan nog door, ik wil niet meer, jawel, ik gá dit uitrijden. Het moest uit mijn tenen komen, maar ik reed het uit. In een uitgestorven finishstraat kwam ik aan, als 38ste gefinisht, de laatste die de 200km uit mocht rijden. Ik was echt kapot, gelukkig stonden er nog een paar NiNo’ers die me door de laatste paar meters hebben gejuicht. Proskating stond klaar om me nog te interviewen. Ik had de Weissensee goed afgesloten.
Helaas had ik bij die val wel mijn ribben gekneusd. De
rest van het seizoen heb ik niet meer zo gereden als voor de Weissensee, ik was
moe, en ik had pijnlijke ribben. Ik was dan ook eigenlijk wel opgelucht dat de
laatste wedstrijd in Leeuwarden voorbij was.
Na die laatste wedstrijd kwam ik in gesprek met een
ploegleider van een andere ploeg, en ik kan nu nog even niet vertellen welke
ploeg het wordt, maar volgend jaar zal ik in een ander pak starten. Ik kijk
terug op een seizoen met vallen en opstaan (letterlijk vooral), maar ik zie ook
een seizoen waar in ik langzaam toch beter ben geworden. Ik kijk er naar uit om
deze lijn volgend jaar door te zetten. Maar nu eerste even een week of twee á
drie niet zo veel doen en dan toch alweer beginnen aan het zomerseizoen.
Er zijn al heel veel aanmeldingen, maar nog steeds kan je je aanmelden voor het Jubileum feest, gebruik deze link of scan de code van de afbeelding hieronder!
Na de heerlijke
traktatie op Ninocake aan het begin van het seizoen, was dit het volgende
spektakel in ons jubileumjaar 50 jaar Nino; de clubkampioenschappen in Thialf.
Het hele seizoen
heeft iedereen zich kunnen voorbereiden op deze speciale wedstrijd. Ik hoorde
dat er tijdens menig trainingsuur een glijstart geoefend is maar ook stevig
gestart .
Nou dat belooft een
wedstrijd te worden met vele malen een
pr.
Om half 4 stonden 2 bussen in Nieuwkoop klaar om de vele leden te vervoeren naar Thialf. Op de parkeerplaats ontstond als een beetje een sfeer van een reünie. Jeugdige leden, huidige en oud bestuursleden, maar ook( oud) trainers, en vele (oud) vrijwilligers , starters, wedstrijdsecretarissen, tijdwaarnemers, ronde bordhouders, coaches en speakers, schudde elkaar de hand en stapten in , op weg naar Friesland. Tijdens de busreis werden al gauw oude koeien uit de sloot gehaald. Van veel verhalen werd het stof afgeveegd en werden nogmaals, soms met een grammetje meer, met elkaar gedeeld. De reis leek daardoor zeker korter.
Bij Thialf aangekomen, was het erg indrukwekkend om tussen
het vele blauw/geel ook een Sven, Ireen, Gerard van Velden met oude bekenden
van de club te zien kletsen over de sport die wij allen zo mooi vinden.
Om zeven uur mochten jong en oude het ijs op om even te
wennen aan het toch wel gladde ijs. Half acht begon de wedstijd en de eerste
afstand; 100 meter. Van jong tot oud werd er alles aan gedaan om toch maar een
goede tijd neer te zetten. Voor sommigen was het hun eerste tijd. Mooi om te
zien dat de trimmers ook hun best deden een PR neer te zetten en helemaal knap
van onze oud- voorzitter Jaap Tolk, 70 jaar oud, mét nieuwe knie om ook enkele
afstanden mee te rijden.
De afstanden werden wat langer en de strijd werd heviger.
Veel oud-leden die in het verleden in de selectie hadden gezeten, bonden de strijd
met elkaar aan en er werd gestreden tot op het scherpst van de snede. Hierbij
kregen ze menig aanwijzing van de trouwe coaches aan de overzijde van de baan.
Op de binnenbaan werd de jeugd ondertussen bezig gehouden door de trainers van
de zaterdagmiddagjeugd ; ook allemaal vrijwilligers. Vanaf de tribune, of
vanuit de wedstrijdtoren konden de toeschouwers ook genieten van een wedstrijd
tussen oud- NK gangers, kortom iedereen kwam aan zijn trekken.
Helemaal prachtig was te zien, dat het met de toekomst van
Nino ook wel goed zit. Op de binnenbaan waren een paar kleine Ninoleden rondje
na rondje aan het rijden. Zij hadden duidelijk een paar broodjes pindakaas
gegeten en bleven schaatsen totdat de wedstrijden om kwart voor elf waren
verreden, menigeen met een pr op zak! Kampioen waren in iedere geval die
fanatieke kleintjes, maar ook de vereniging zélf. Door deze wedstrijd zijn veel
oud- leden weer enthousiast geworden en hebben met elkaar weer afgesproken op
welk uur dan ook rondjes te gaan rijden mét elkaar. De ledenadministratie gaat
het druk krijgen.
Om kwart over elf vertrokken de bussen, met enige kilometers
extra weer terug naar Nieuwkoop/Noorden. Een terugreis waar van menig
verhaal het stof werd afgeveegd en soms met véle grammetjes méér, met elkaar werden
gedeeld. Ook de oud leden die er helaas niet meer bij konden zijn om welke
reden dan óók , werden herinnerd. Een terugreis ,voorzien van drank en spijs,
met een lach en een traan, maar einde van een zéér geslaagde dag!
Zaterdag
22 februari was de jubileumwedstrijd van de 50-jarige
Schaatstrainingsgroep NINO in Thialf in Heerenveen. Met drie bussen vol
ging een groot
gezelschap naar het schaatsmekka van Nederland. Ze waren er allemaal
bij: leden – van pupil tot master -, oudleden, sponsors, ereleden en
oud-bestuursleden.
Een
grote verrassing was, dat de hele Nederlandse schaatstop er ook was.
Oog in oog stonden we met de grote schaatshelden, zoals Jutta Leerdam,
Kai
Verbij, Ermee Visser Patrick Roest en vele anderen.
Er
werd een overvol wedstrijdprogramma afgewerkt. Van 100 meter tot de 3
km. Aangemoedigd door de vele supporters leverde dat talrijke
persoonlijke
records op. Heerenveenijs is en blijft speciaal.
Grossier
in de pr’s was Douwe Boonstra: ‘Eigenlijk rijd ik bijna nooit
langebaanwedstrijden, want ik schaats met team Groene Hart Sport in de
belofte
divisie bij het marathonschaatsen. Het ging zaterdagavond erg goed:
mijn p.r. op de 500 meter met 1 seconde verbeterd en de 1500 en 3000
meter met zo’n 8 seconden.’ Zijn tijden op die afstanden 41,34, 1.57,90
en 4.05,86.
Als
langebaanschaatser en beloftevol op nationaal niveau bij de junioren
had Beau Snellink zijn zinnen gezet op de 3000 meter. Zijn tijd 3.52,73
raakte
zijn p.r. nipt.
Ook
de oud-leden, waarvan velen in het verleden aan het Nederlands
Kampioenschap hadden meegedaan, bleken nog behoorlijk in vorm te zijn.
Zo zette
Roald van Slooten nog een nette 38-er op de klokken op de 500 meter.
